Gazetka iNightwood: 214: Leśne Opowieści 10: Otto w Nocnym Lesie cz.1: Spotkanie

Dodane 18 V o 16:13.
Ponieważ na razie nie ma za bardzo kto pisać Leśnych Opowieści, musiałam się tym zająć ja. Zaczęłam całkiem nowe opowiadanie. Jeśli się Wam będzie podobało, zostanie kontynuowane. A jeśli nikt się pod nim nie wypowie, uznam, że nie było one warte uwagi. Pisałam je na lekcjach w szkole, więc nie jest ono jakieś idealne. Przepraszam za błędy, po prostu nie miałam czasu na to.

Zapraszam do czytania :)

Rozdział I: Spotkanie

Noc powoli spowijała wszystko dookoła swą ciemną pajęczyną, gdy na brzeg lasu dotarł ciemnowłosy młodzieniec. Czarne pukle opadały na jego niemal szkarłatną ze zmęczenia twarz. Od wielu godzin uciekał przed grupą trzydziestu wysłanników Gwardii Ochrony Zapomnianego Królestwa, których jedynym celem było: dopaść i zabić jak najszybciej. Tylko dzięki ogromnej wytrzymałości chłopaka, wytrwałości, przebiegłości, a przede wszystkim olbrzymim szczęściu, udało mu się dotrzeć aż tutaj.

Znajdował się on na granicy dwóch krain, wbrew pozorom, oddzielonym od siebie potężną barierą. Ochronna magia tej krainy nie przepuszczała wszystkich w swe tajemnicze zakątki. Tylko nieliczni dostąpili zaszczytu zgłębienia się w zakamarki Nocnego Lasu, zamieszkiwanego przez stwory z legend i baśni: smoki.

Owe miejsce stanowiło swoisty azyl dla dobrych, uczciwych ludzi, którzy coraz częściej niesłusznie oskarżani przez gwardię, przenosili się tam. Tak przynajmniej słyszał z opowieści krążących pomiędzy pałacowymi służącymi, a nawet wielkimi damami z dworu.

Nagle dobiegły go krzyki i odgłosy pogoni. Niepotrzebnie przystanął na skraju lasu.

- Tam jest!

- Szybko, zanim ucieknie!

- Jak wejdzie do tego przeklętego lasu to już go nie znajdziemy!

- Głupia bariera! Gdyby tylko było to możliwe… już dawno te ziemie by zapłonęły! Teraz się tylko marnują!

- Dobrze się czujesz? To przecież setki kilometrów! Cały majątek!

- Do którego na razie nie mamy wstępu.

Młodzieniec dłużej już nie podsłuchiwał. Oprawcy zbliżali się w szybkim tempie. Jeszcze tylko kilka drzew i kępa tarniówek. Nie marnując czasu podjął decyzję. To było jedyne wyjście z intrygi, w którą został wplątany.

Kilka szybkich kroków. Nieudolny skok. I… Jest! Udało się! Jest już bezpieczny. Już nikt więcej nie będzie chciał go zabić. Dosyć pałacowych porachunków, kolejnych miłych niespodzianek, niesłusznych kar u surowych opiekunów.

Teraz jest wolny. Niczym ten ptak latający po granatowym niebie. Zaraz… Toż to nie ptak! Czy to naprawdę… smok? Chłopak, który do tej pory spacerując, powoli oddalał się od granicy, teraz się zatrzymał i przyjrzał lepiej wspaniałemu gadowi, przelatującemu ponad wierzchołkami drzew. „To niesamowite” – pomyślał, a następnie przeniósł wzrok ponownie przed siebie. Teraz już się nie śpieszył. Szedł wręcz ślimaczym krokiem w głąb lasu, podziwiając jego niesamowitą florę w świetle księżyca w pełni.

Wysokie, stare drzewa rosły dookoła nierównomiernie. Tu i ówdzie mógł dostrzec jakieś nieznane mu krzewy z czarnymi, soczystymi jagodami. Wszędzie zakwitały modre kwiaty paproci, a przy płynącym nieopodal strumieniu – niezapominajki. Bujny bluszcz porastał niektóre drzewa, pod którymi można było znaleźć Glistnik. Gdzieniegdzie pod licznymi, opadłymi już liśćmi, skrywały się grzyby, o których istnieniu świadczyły tylko wystające skrawki kapeluszy.

Jakiś czas szedł prosto przed siebie, aż w końcu dotarł do wysypanej ciemnymi kamyczkami ścieżki.

- Na zachód czy wschód? – zapytał sam siebie, patrząc bezradnie to na jeden, to na drugi znikający w mroku kraniec. Po chwili wahania skręcił w lewo.

Wydawało mu się, że idzie samotnie w nieskończoność. O upływie czasu świadczył jedynie zmieniający się kolor nocnego nieba. W końcu się poddał. Położył się na rosnącym przy ścieżce pasie zielonego mchu. Gdy tylko przymknął lekko powieki, wdychając wolne od zanieczyszczeń świeże powietrze, zasnął.

Obudziły go odgłosy rozmów.

- On musiał uciec z Krainy Zapomnianego Królestwa.

- Kolejny przybysz! Ostatnimi czasy, strasznie się ich namnożyło.

- I tak większość gubi się na Milczącej Pustyni albo w mgłach Strefy Eteru. Ten też pewnie nawet tygodnia nie przeżyje.

- Ludzie są skąpi. Łakomym na bogactwo głupcom wydaje się, że od razu odnajdą skarby tej krainy. Skarby, które nasze chowańce tylko czasem mają szczęście odnaleźć po setkach godzin spędzonych na bezsensownych poszukiwaniach!

- Cisze – skarcił go drugi.

- Zostawiamy go, czy idziemy dalej? - usłyszał zniecierpliwiony, kobiecy głos.

Chłopak postanowił w tym momencie wreszcie otworzyć oczy i wstać, pokazując nieznajomym, że wszystko słyszał.

- Kim jesteście? – zapytał, patrząc na przybyszów. Najbliżej niego stał krótko obcięty blondyn o metalicznych oczach i lekkim uśmiechu na twarzy. Był on młody i miał co najwyżej 17 lat, czyli tyle co on sam. Nieco dalej stał czarnooki brunet z włosami związanymi w koński ogon. Obok na oko trzydziesto paro letniego mężczyzny stała kobieta o długich, fioletowych włosach i błękitnych niczym lodowata toń górskiego jeziora oczach, których chłód przytłaczał samym spojrzeniem. Cała trójka ubrana była w brązowe, wędrowne szaty z kapturami i ciemniejszą o ton peleryną.

- Straszliwymi nekromantami, którzy cię zabiją, potną i wsadzą do ogromnych słojów, aby wykorzystywać cię w swoich pokątnych badaniach – odezwał się najmłodszy.

- Kristopher! – krzyknęła oburzona kobieta. – Zachowuj się!

- Nie jesteś moją matką – odpyskował od razu.

- Ale opiekuję się tobą od dziewięciu lat – szybko znalazła odpowiedni argument. – Byliśmy głupcami, biorąc cię pod nasze skrzydła.

- Nie denerwuj się Saro – po raz pierwszy odezwał się brunet. – Kiedyś wydorośleje i mu to przejdzie.

- Szczerze w to wątpię – powiedziała, ale po chwili jej uwaga skupiła się na nim samym.

- Jesteśmy mieszkańcami tego miejsca – odpowiedziała mu. – To nasz dom, nasza ojczyzna. A ty jesteś obcym! Kolejnym intruzem który nie wiem po co tu przybył i przeszkodził nam w naszej wędrówce!

- Nie wyspała się dzisiaj po prostu – odezwał się przepraszającym głosem starszy mężczyzna, który najwyraźniej przewodził grupą. – Kim jesteś? – zapytał, uważnie lustrując go swoim mrocznym spojrzeniem.

- Ja… - chłopak nie wiedział, co powiedzieć. Zalała go fala wspomnień, dręczących go od wielu lat, a od których tak bardzo pragnął się oderwać. Gdy przekroczył granicę lasu, uciekły gdzieś w odległy zakamarek jego umysłu, a teraz powróciły ze zdwojoną siłą.

Nagła śmierć ojca i starszego brata, który po nim miał objąć tron. Przejęcie władzy w państwie przez nienawidzącą go macochę i jej męża. Wysłanie go do klasztoru. Ciężkie życie z surowymi mnichami. Częste konflikty ze staroświeckimi opiekunami. Wplątanie go w kolejną intrygę. Oskarżenie o zabicie przełożonego klasztoru. Ucieczka przed gwardią…

- Ja… Jestem… Otto – przedstawił się. Pominął celowo swój książęcy tytuł. I znowu nadeszła kolejna fala, uderzająca w skały jego umysłu, próbującego ją odepchnąć z dala od siebie.

Gdyby nie wojna… Jego najbliżsi by żyli… Byłby nadal księciem, zarządzającym finansami królestwa. Żyłby w pałacu w otoczeniu bogactw i służy, która na najdrobniejsze skinienie jego palca, zrobiłaby dla niego wszystko. A teraz nie miał nic. Ani jednego rubina, ani jednej nawet srebrnej monety. Uciekał przed pościgiem mając przy sobie tylko sztylet odziedziczony po ojcu i rodowy pierścień. Nie mógł ich sprzedać. Wolałby umrzeć niż stracić jedyne pamiątki rodzinne.

Z zamyślenia wyrwał go blondyn:

- A ja jestem Kris – przedstawił się jego rówieśnik. – Ta z fiołkowymi włosami to Sarah, a obok niej stoi Antonio. Dlaczego przybyłeś do naszego lasu, skąd się w nim wziąłeś?

- Ja… Chciałbym zapomnieć o przeszłości i zacząć tu przęstko od nowa – teraz już odpowiedział bez wahania.

- Jakoś nie masz przy sobie zbyt dużo bagażu – stwierdziła Sarah, zakładając jedną rękę za drugą.

- Nie miałem czasu się pakować, a zresztą… Nie chciałbym o tym mówić.

- Rozumiem – powiedział zamyślony Antonio. – Nie wnikam. Prędzej czy później dowiem się wszystkiego, co chcę wiedzieć. A teraz ciekawi mnie tylko jedna rzecz: Jak poradzisz sobie sam? Bez żadnych środków? Czyjejś pomocy? Nasz las obfituje bogactwem i różnorodnością, ale bez wiedzy o tutejszych roślinach, w ogóle całym ekosystemie… nie poradzisz sobie.

- I co? Chcesz przygarnąć kolejnego bachora? – fuknęła fioletowłosa.

- Nie pamiętasz Saro? Przecież to ty upierałaś się, aby przygarnąć Krisa!

- Siedmioletniego, zagubionego chłopczyka! A nie takiego paskudnego, leniwego, pyskatego…

- Spokojnie, nie unoś się już – przerwał jej brunet.

- Proszę, zgódźcie się! Nareszcie będę miał z kim normalnie pogadać – nalegał blondyn.

- Jak ty coś wymyślisz – narzekała Sarah. – Z tobą same problemy, a co dopiero z nim – zwróciła się do swojego podopiecznego.

- Jesteś pracowity, umiesz się bronić w razie potrzeby? Pomagałbyś nam i wykonywał nasze polecenia? Chciałbyś do nas dołączyć i razem z nami wyruszyć na wyprawę w… - zaczął mówić Antonio, ale tym razem kobieta to jemu przerwała.

- Czyś ty zgłupiał do reszty? Chcesz kolejne kłopoty sprowadzić na nas?

- Tak, tak, tak – zgodził się Otto, zanim Sarah zdążyła zniszczyć jego jedyną szansę.

- Mam nadzieję, że nie próbujesz mnie oszukać – powiedział brunet. – Ale nie bój się, każde kłamstwo szybko wychodzi na jaw.

- Hurra! – krzyknął najmłodszy.

- Czyli ja już tu nie mam nic do powiedzenia – mruknęła kobieta z rezygnacją.

Poranne promienie słoneczne leniwie próbowały się przedostać pomiędzy wierzchołkami drzew, gdy na twarzy księcia po raz pierwszy od kilku miesięcy zagościł szczery uśmiech.