953: Leśne Opowieści: Martwa panienka i siedmiu podejrzanych 7

Wpadłam, zrozumiała Yrene. Wpadłam i to okropnie. Jak oni w ogóle się tu dostali? Co z urokami? Czy my...

Zaklęła w duchu. Oczywiście. Magowie uroków spartaczyli sprawę. Aresztowanie Agonza i wyprowadzenie go z domu wystarczyło, by przełamać czar. Reszta krasnoludów to odkryła.

Tak oto Yrene stała naprzeciwko nich, z głębokim szybem za plecami, doskonale świadoma, że jeżeli ktoś jej nie pomoże, skończy jako trup na dnie kopalni. A szanse na ratunek były, delikatnie rzecz ujmując, nad wyraz nędzne.

Mimo to należało spróbować pokojowych rozwiązań.

Yrene uniosła ręce w polubownym geście i odezwała się:

– Spokojnie. Nie chcę kłopotów.

– Co tu robisz? – spytał najstarszy z kransoludów.

– Rozglądam się. To wszystko.

Wszystkie brodate twarze były chmurne, wbite w nią oczy podejrzliwe i groźne. Tyle dobrze, że wciąż nie atakowali. W końcu nie mieli pewności, że odkryła ich tajemnicę, a w każdym innym przypadku zabicie Strażnika Ładu byłoby po prostu niezmiernie głupie.

– Rozglądałaś się po naszej kopalni – stwierdził znowu stary. – W środku nocy. Bardzo interesujące.

Yrene skrzywiła się.

– Interesujące – mruknęła. – Określiłabym to przeżycie znacznie dosadniej, niemniej... tak. To również prawda.

Myślała rozpaczliwie. Co robić? Jak długo będzie w stanie kluczyć?

– I jak ci się podobała nasza kopalnia, pani inspektor? – indagował krasnolud.

– Nie wygląda na zbyt dochodową – odrzekła Yrene.

– A twoje działania nie wyglądają na zbyt zgodne z prawem, co? Pani inspektor? – Postąpił naprzód, a za nim jego towarzysze. Yrene stłumiła odruch cofnięcia się. Nie chciała przecież wpaść do szybu. To raczej by jej nie pomogło, chociaż stanowiło pewne rozwiązanie problemów. – Przyjeżdżać samotnie, nocą, schodzić szybem do kopalni, włóczyć się tam do świtu... masz tupet. Węszysz. Jesteś domyślna. Ale, do cholery, to nie jest...

Yrene poczuła, że miękną jej kolana. Nie z powodu słów starego, lecz tętentu kopyt, który usłyszała. Krasnoludy poodwracały głowy. Przez chwilę stali wszyscy, czekając, tak samo spięci i czujni.

lochnessa2

Kobieta podjechała przed wejście do kopalni na smukłym karoszu. Zeskoczyła z siodła i weszła do środka, pochylając głowę. Czarne włosy, ściągnięte w ciasny kok, zdobiły nieliczne, siwe pasma. Szeroka suknia miała taki sam żałobny kolor, chociaż nie przełamany jasnymi nitkami.

Przybyszka obrzuciła wszystkich obecnych spojrzeniem ciemnych oczu. Wydęła wargi.

– Co tu się dzieje? – spytała wyniośle.

Kim, na księżyc, jesteś?, miała ochotę zripostować Yrene, ale ugryzła się w język. Ważne, że wraz z tą kobietą przybyło ocalenie.

– Pani – zająknął się stary. – My... my zdybaliśmy tutaj tę kobietę. Węszyła w kopalni bez niczyjej wiedzy, bez zgody...

– Orrel, czy ty masz oczy? To Strażniczka Ładu. Widzisz odznaczenia? Inspektor! Naprawdę sądzisz, że ktoś, kto pilnuje przestrzegania prawa, ktoś tak wysoko w hierarchii, mógłby prawo łamać? Jeżeli pani inspektor tu jest, to znaczy, że ma prawo tu być.

Yrene poczuła, że się odrobinę rumieni. Daj spokój, idiotko, skarciła się w duchu.

– Możemy wyjść z tego brudnego miejsca? – spytała kobieta.

Yrene skinęła głową, nic nie mówiąc. Wyminęła krasnoludy, które zrobiły jej przejście i pierwsza wydostała się na światło dzienne. Natychmiast podeszła do niej klacz. Yrene poklepała konia po szyi.

– Czekałaś na mnie, maleńka – mruknęła. – To dobrze.

– Źle pani wygląda – odezwała się za jej plecami kobieta w czerni. – Co pani powie na herbatę i kąpiel w moim domostwie?

– Pani domostwie? – spytała zdezorientowana Yrene.

Kobieta kiwnęła głową. Ujęła wodze karosza i pociągnęła go ku dworkowi. Zaintrygowana Yrene podążyła za nią, z klaczką za plecami.

– Jestem Mehlera, jedyna krewna kochanej Seren – wyjaśniła kobieta z bólem w głosie. – Tym samym po jej śmierci przejęłam dobra, o które tak troskliwie dbała. – Odwróciła wzrok. – To była dobra dziewczyna. To takie niesprawiedliwe, co ją spotkało. Ale odkryjecie prawdę, tak?

– Oczywiście – powiedziała Yrene.

Mehlera pokiwała głową. Otarła łzę, która spłynęła jej po policzku.

– Przepraszam – dodała inspektor – ale kim była pani dla panny Seren?

– Matką – odrzekła Mehlera. Westchnęła. – W zasadzie, macochą.

Yrene skinęła głową. Przez jakiś czas szły w milczeniu. Widać było już dworek, gdy Mehlera znów się odezwała.

– Przykro mi z powodu tego incydentu. – Obejrzała się na idące z tyłu krasnoludy. – Są drażliwe na punkcie własnej pracy, chociaż w tej kopalni za wiele ciekawych rzeczy nie ma.

– Są różne paskudy – mruknęła Yrene, wskazując zakrwawione ubranie.

– Tak. Ale poza tym nic. Prawda?

– Nic.

– No właśnie. Czyli pani wycieczka tam...?

– Nie przyniosła skutków. Tak.

– Możemy zapomnieć o sprawie?

– Jak najbardziej – potaknęła Yrene.

Mehlera uśmiechnęła się blado.

– Cudownie.

Yrene z roztargnieniem skinęła głową. Teraz myślała tylko o gorącej kąpieli i herbacie.

Później zastanowi się, czemu Mehlerze tak zależało na dowiedzeniu się, co też odkryła w kopalni. Czy raczej, czego nie odkryła.

Cerro