789: Leśne Opowieści: Las nigdy nie jest cichy

Las nigdy nie jest cichy. Trzask gałęzi, szelest szarpanych wiatrem liści, skrzypienie ocierających się konarów, chrząkanie dzików, dźwięczne głosy ptaków. Niespokojna, drżąca harmonia odgłosów dnia i nocy, bez przerwy wwiercająca się w uszy.

Ponad tym wszystkim – głuche łomotanie siekier, ryk płomieni, chrapliwe oddechy smoków, skrzypienie uprzęży. Karki zgięte pod wiosennym słońcem, dłonie zgrabiałe na chłodnym powietrzu, pot lejący się za kołnierze. Bzyczenie pierwszych much, które obudziły się z zimowego odrętwienia.

Od setek, jeśli nie od tysięcy lat, te ziemie porastał las. Zbita puszcza potężnych pni, gęstych koron i grubych konarów; pióropusze jadowicie zielonych paproci; pleniące się bluszcze i jeżyny; brzozy, dęby, buki, klony, sosny, modrzewie; ociekające sokami narośle hub. Gąszcz pachniał wilgocią, zgnilizną i śmiercią jak wszystkie odwieczne puszcze. Snuł swoją pieśń, śniąc długie, omszone sny.

(CC) Shiko-Kun

Ludzie Pary nadeszli z jałowych równin, wygnani przez wojnę i zniszczenie, jej naturalną konsekwencję. Wędrowali długim pochodem, ich wielkie machiny sklecone z drewna i metalu wyrzucały w niebo kłęby białawej pary. Oni również śpiewali pieśń, ale nie tę samą, co las. To był hymn metalu i postępu. Zapach spalanego drewna otulał mężczyzn, kobiety i dzieci jak aromat kadzidła.

Las zapewnił im wszystko, czego potrzebowali. Błyskawicznie zbudowali z prastarego drewna domy. Kamienie z jałowych ziem posłużyły im do wzniesieniu pieców, w których smocze golemy z gliny oraz fragmentów zepsutych maszyn rozpaliły ognie, karmione porąbanymi ciałami drzew.

Ludzie Pary nie jedli jednak metalu, który mogli wytapiać w tych piecach. W ich ojczyźnie wciąż trwała wojna, a w okolicy nie było śladu ludów, z którymi mogliby handlować. Ich krowom nie wystarczyły suche trawy, które porastały jałowe równiny. Za to tam, gdzie rósł las ziemia była czarna, żyzna i aromatyczna, a gdy wyciąć drzewa pod delikatnym dotykiem słońca wyrastała rozkosznie miękka murawa.

Odtąd mężczyźni dzień w dzień, w pocie czoła, chwytali siekiery, uruchamiali parowe maszyny i ziejące ogniem smocze golemy. Rąbali, palili, powalali i odciągali pnie. Las nie poddawał się łatwo. Wręcz przeciwnie, zdawało się, że z każdym dniem jego opór jest silniejszy

Drwale codziennie przynosili do domów opowieści. O gałęziach, które owijały zdrewniałe wici wokół ich gardeł. O dziwnych grzybach, które rozdeptane tryskały strugami trucizn i parzącymi substancjami. O kwiatach, wydzielających słodki zapach, z których przy najlżejszym dotknięciu buchały chmary zarodników, wnikających w nozdrza i usta, wywołujące tym uciążliwe wymioty.

Kobiety słuchały, piorąc ubrania, gotując, cerując. Później plotkowały. Dzieci się bały, zarazem będąc niezwykle ciekawe i łaknąc wciąż nowych historii. A mężczyźni szli dzień w dzień walczyć z lasem, bo nie istniało inne wyjście z sytuacji. Potrzebowali żyznych pól oraz pastwisk, żeby mieć co jeść.

* * *

Ktoś osiedlił się na skraju Żywej Ćwierci.

Wskazywały na to dymy, pionowymi słupami sięgające nieba, a kiedy wzbili się wyżej, dojrzeli klocki domów i czarne kropki mieszkańców, poruszające się w dole. Tamci mieli również smoki, tak przynajmniej zdawało się na pierwszy rzut oka.

– Życie im niemiłe czy co? – skomentował Devi jak zawsze niezawodny, jeśli o złośliwościach mowa.

Istniały pewne przyczyny, dla których Nocny Las, gdzie indziej gęsto zaludniony, tutaj tworzył zbity, bezludny gąszcz.

– Sądzisz, że Klany wiedzą już o intruzach? – spytał Ravken.

Smok wstrząsnął łbem.

– Nawet jeżeli tak, dlaczego nie mieliby zostawić ich samym sobie? Mogą z czystym sercem pojawić się i posprzątać, gdy będzie po wszystkim.

Człowiek poklepał smoka po muskularnej szyi. Devi uderzył czarnymi skrzydłami i wyrwał naprzód. Gdy znaleźli się dokładnie nad ludzką osadą, z wdziękiem obrócił się w powietrzu, złożył skrzydła i opadł pionowo w dół.

Pojawienie się niezapowiedzianego gościa wywołało popłoch. Czym prędzej ściągali do osady zajęci wycinką drzew mężczyźni, prowadząc smocze golemy, które rozwarły paszcze, najeżone metalowymi kłami. Kobiety chwyciły za noże, miotły i siekiery, i przyczaiły w progach domostw, gotowe do ich obrony.

Devi osiadł łagodnie wśród zbiegowiska ludzi, zewsząd otoczony przez połyskujące ostrza siekier i włóczni, podejrzliwe spojrzenia mężczyzn oraz gotowe zionąć ogniem na jeden rozkaz, smocze golemy. Siedzący na jego grzbiecie Ravken stracił ochotę, aby zsiąść.

– Nie mamy złych zamiarów – zapewnił ze swej strony.

– To jakie?

Mężczyzna, który wypowiedział te słowa, miał skórę w brzoskwiniowym odcieniu i szary nalot zarostu na twarzy.

– Ciekawe pytanie – przyznał Ravken. – Ciężko określić to jednym słowem. – Urwał na chwilę. – Widzę, żeście nie tutejsi. Skąd przybywacie?

Ktoś wskazał równiny, pozostali pokiwali głowami.

– Cóż, lepiej tam wróćcie – doradził Ravken. – Wybraliście sobie bardzo złe miejsce na założenie osady. Ten skrawek lasu, który wycinacie, nosi nazwę Żywej Ćwierci. Jeżeli poczęstujecie mnie piwem i czymś do jedzenia, opowiem wam wszystko dokładnie i bez zbędnych skrótów.

– Ty nawet ostrzeżenie potrafisz zmienić w żebraczy akt – westchnął Devi.

Podobnie odebrali to dorośli, lecz dzieci nadstawiały już ciekawie uszu zza spódnic matek, gotowe odkryć tajemnicę lasu.

* * *

Oto legenda o Żywej Ćwierci, którą w zamian za złociste piwo i jajecznicę z grzybami moglibyście usłyszeć od człowieka ze złoto-czarnym smokiem:

Dawno temu cały Nocny Las był zbitą, gęstą puszczą, w której żyły dzikie, agresywne smoki i nieliczni ludzie, podejmujący próby ich udomowienia, zwieńczone po wiekach sukcesem. Te ponure, mroczne ostępy należały do przedziwnych istot, zrodzonych z ziemi i żywiących się jej magią. Różnie się je nazywa. Wśród ludzi znane są jako Pradawni.

Żywa Ćwierć nie jest w zasadzie ćwiercią. To skrawek puszczy, gęsty i zdziczały jak matecznik, a w samym jego sercu żyje ostatni z Pradawnych. Jest żałosny – nie sięga dorosłemu człowiekowi nawet do pasa, ciało ma chude i zasuszone jak owoc, który zbyt długo leżał na słońcu. Jego palce wrastają jak korzenie w ziemię, a nad nim, skulonym wśród poduszek mchu, dawno nawarstwiły się porosty i cierniste krzewy. Z rzadka wśród tej plątaniny błyskają jego oczy, gdy budzi się z leśnego snu. Czasem wysuwa spośród niej skręcony, spiralny róg, jakby wyczuwał nim drżenie powietrza i na tej podstawie rozpoznawał otoczenie.

Jego magia od wieków przekształca ziemie, które wziął pod władanie. Zmienia strukturę roślin, wnika w umysły zwierząt. Każdy ich nerw jest jego nerwem, każdy krok naruszający glebę Pradawny odczuwa niczym stąpanie po własnym, kruchym ciele. Wiele czasu minie, nim przebudzi się ze swego głębokiego snu, dlatego niekiedy udaje się przemknąć przez Żywą Ćwierć człowiekowi... lecz nie są tu oni mile widziani. Kto zbyt intensywnie spróbuje wpłynąć na pierwotny kształt lasu, zostanie stąd bezlitośnie wypędzony.

Opowieść spodobała się dzieciom. Dorosłym nie bardzo.

Przede wszystkim nie uwierzyli. Poza tym przecież nie mieli wyboru.

* * *

W srebrzystym blasku gwiazd poruszył się roślinny pagórek, z którego wysunął się powoli skręcony spiralnie róg.

(CC) DismalFiction

Noc przeszył głuchy trzask, gdy drzewa poruszyły się, uniosły hakowato wygięte palce gałęzi i wyrwały korzenie z ziemi. Leśne bluszcze i jeżyny uniosły się, skręciły w kształt długich, najeżonych kolcami węży. Jarzębiny i młode brzozy gięły pnie ku sobie, wiązały swe gałęzie i przekształcały się w karykatury zwierząt. Nietoperze-wampiry przemknęły stadnie po nocnym niebie, przesłaniając na chwilę księżyc i gwiazdy.

Na kominie domu, stojącego najbliżej granicy lasu, przysiadła sowa. Zajrzała do wnętrza lśniącymi ślepiami i powoli zsunęła się w dół jak miękki, pierzasty pocisk, by szponami wydrapać oczy śpiącym. Jej siostry odwiedzały pozostałe domostwa. Okrągłe tarcze ich oczu błyskały wśród dachów.

Zdrewniałe, obsypujące się ziemią korzenie miażdżyły pokryte popiołami pole walki ludzi i lasu, gdy przebudzone drzewa maszerowały ku osadzie. Ich ciała trzeszczały sucho z każdym ruchem. Mimo to bardzo długo nikt się nie obudził.

W końcu las nigdy nie jest cichy.

Cerro