455: Leśne Opowieści 21: Przybysz, część I

Nowy rok, nowa opowieść. Czego może w Nocnym Lesie szukać przybysz z dalekiego południa? To się dopiero okaże...

Część II >< Część III >< Część IV >< Część V >< Część VI >< Część VII >< Część VIII><Część IX

Kiedy statek przybił do brzegu, stałem na dziobie z moim skromnym tobołkiem na ramieniu i wpatrywałem się w Nocny Las.

Oczywiście, słyszałem opowieści o tej krainie – ogromnym gąszczu rozciągającym się na niemal całym kontynencie, zamieszkanym przez smoki, ich zwariowanych hodowców i bogowie jedni wiedzą, co jeszcze. Tam, skąd pochodzę, jest takie powiedzenie: „Zabłąkana dusza znajdzie w Nocnym Lesie tyle nowych okropieństw, że zbłądzi jeszcze bardziej”. A uwierzcie, pochodzę z daleka. Z paskudnego, ponurego kraju, gdzie nie ma nic, poza szarym piaskiem i zagrzebanymi w nim kośćmi. W porównaniu z nim, wasza Milcząca Pustynia przypomina dziecięcą piaskownicę.

Tamtego poranka widziałem Las po raz pierwszy. Wyrastał na płaskiej równinie, za portową mieściną, do której przybyliśmy. I ciągnął się aż po horyzont. Zbita masa ciemnych, ogromnych drzew.

Z tego, co dotąd wam opowiedziałem, możecie wywnioskować, że jestem miłośnikiem przyrody, druidem czy kimś takim. Nic bardziej mylnego, przyjaciele. Na co komu przydałby się druid wśród szarego piachu?

Uwaga, żart: Na przekąskę. Ha, ha. Ludzie nigdy nie są pewni, czy powinni chichotać, gdy dochodzę do tego momentu mojej historii. Ale my naprawdę mamy ludożerców, tam u siebie. W zasadzie każdy jest potencjalnym ludożercą. Bo kiedy zapasy się kończą, a człowiek zbłądzi wśród piasków, bez perspektyw na upolowanie zwierzyny, to taki niewinny druid wydaje się niezwykle smakowity.

Tak czy inaczej, druidem nie jestem. Nazywam się Ravken. Ravken Łowca Plugastwa.

Tak, tak. W moim kraju jest trochę plugastwa, które może ścigać taki łowca. Demony, które wysuszają i tak nieliczne oazy. Wredne mamuny, kradnące niemowlęta, a w zamian podkładające wrzeszczące mandragory lub swoje ohydne potomstwo. Albo, niech je po tysiąckroć szlag, gadające, łyse szczury, które wyżerają śpiącym mężczyznom... no, sami wiecie co. Wiecie, jak to jest, obudzić się pewnego dnia i odkryć...? Nie? Ja też nie wiem. Tak, znowu żart, daliście się złapać.

Zanim marynarze opuścili trap, ja naoglądałem się już wystarczająco wiele drzew drzew. Zszedłem ze statku, na pożegnanie wcisnąwszy w garść kapitana kilka monet z czerwonego złota, które mu obiecałem w zamian za dyskrecję. Bo, rozumiecie, statki przybijające do Smoczego Portu, mieściny u stóp Nocnego Lasu, są dość dokładnie sprawdzane. A mój tak zwany „cel podróży” nie był do końca legalny.

Pierwsze, co zrobiłem po zejściu na ląd, to udałem się do miejscowej karczmy. Nie bardzo wiedziałem, która z licznych miejskich spelun jest godna polecenia. Wybrałem tę z wymalowanym na szyldzie, zielonym smokiem.

Pogoda była ładna, słońce przygrzewało, więc usiadłem na ławie przy stoliku wystawionym na zewnątrz. Wkrótce pojawiła się służebna dziewka w długiej spódnicy i białej koszuli, sznurowanej na piersiach.

– Macie tutaj piwo? – spytałem.

Dziewka popatrzyła na mnie z ciekawością. Trudno się dziwić. Tutejszego języka nauczył mnie stary niewolnik, kiedyś podróżnik i badacz, którego mój ojciec wziął w jasyr, ale mimo to mam bardzo silny akcent. I czarną skórę. I popielate włosy, które zupełnie do niej nie pasują. Oraz paskudną bliznę, przecinającą twarz od lewej skroni do brody. Zawdzięczam ją pewnemu człowiekowi z dalekiej północy. Może kiedyś opowiem wam również tę historię.

– Mamy, panie – powiedziała dziewka.

– Jedno, proszę. I jakiś pokój. Niezbyt drogi, ale nie zapluskwioną norę.

– Tak, panie.

Dziewka odeszła. Po kilku minutach oczekiwania dostałem moje piwo, pięknie spienione nad brzegiem szklanego kufla. Z ciekawością obejrzałem naczynie. Tam, skąd pochodzę, szkło to rzadkość, a tutaj prawie wszędzie można się z niego napić.

Obok mnie grupka mężczyzn grała w karty, racząc się jakimś podejrzanym, zielonym napojem. Upiłem łyk swojego piwa. Okazało się przyjemnie chłodne. Zastanawiałem się, czy ci karciarze są hodowcami. Ogarnęło mnie błogie rozleniwienie. Przepiłem do smoka, zerkającego na mnie z szyldu.

– Już wkrótce, gadzinko – obiecałem solennie.

Bo widzicie, dawałem sobie radę z wszelkimi demonami, potworami i zjawami. Za wyjątkiem smoków. Ze smokiem nigdy nie walczyłem i przebyłem naprawdę długą drogę, by jakiegoś upolować.

Nie zamierzałem wracać z pustymi rękami.

Zobacz także:

Siódmą część poprzednich "Leśnych Opowieści"

Ósmą i ostatnią część poprzednich "Leśnych Opowieści"

Hrabia Cerro