921: Leśne Opowieści: Martwa panienka i siedmiu podejrzanych, część 3

Niecałe dwa tygodnie zajęło Yrene rozwiązanie zagadki jabłka. Przez ten czas jej życie towarzyskie kwitło jak nigdy dotąd. Szkoda, że typy, z którymi się spotykała, były raczej szemrane.

Pierwszy był hakkai. Nic zaskakującego. Każdy, kto miał dość pieniędzy, władzy lub jednego i drugiego, a potrzebował akurat informacji, zatrudniał hakkaiego. Ludzie ci przybyli do Nocnego Lasu z dalekiego wschodu. Nikt nie wiedział, ilu ich dokładnie było, ale gdy tymi terenami władali jeszcze ludzie, tolerowali hakkaich. Korzystali z ich umiejętności w zdobywaniu informacji.

Nie istniał żaden rozsądny powód, by elfy miały postępować inaczej.

Współpraca Straży Ładu z hakkaimi była oficjalna, zgodnie z zasadą „wszyscy wiedzą, nikt nie mówi”. Toteż Yrene jak najbardziej dostała błogosławieństwo nadinspektora oraz mieszek monet z publicznych pieniędzy.

Hakkaiego, z którego usług – a przynajmniej pośrednictwa w ich załatwianiu – korzystała zwykle, zastała na jego zwykłym posterunku. To znaczy w lichwiarskim zakładzie, który prowadził.

Zakład był mały, zakurzony i duszny. Pogoda stwierdziła, że już zbyt długo świeciło słońce i tego dnia padał deszcz, w powietrzu wisiał chłód, a gdzieś w oddali przetaczały się grzmoty. Hakkai liczył pieniądze, siedząc za wypolerowanym kontuarem. W Nocnym Lesie, pełnym imigrantów z różnych stron świata, w ogóle nie rzucał się w oczy, zwłaszcza że jego rysy nie były czysto wschodnie. Co prawda oczy miał lekko skośne i ciemne, ale już włosy rudawe jak jesienne liście, a skórę jasną, usianą piegami. Gdy Yrene weszła, uniósł oczy i uśmiechnął się w ten wschodni sposób, uprzejmy i wyrachowany zarazem.

– Pani Yrene – powiedział, wstając. – Witam.

– Witaj, Bunta – odpowiedziała. – Mnóstwo czasu się nie widzieliśmy, co?

– Nie da się ukryć. Proszę usiąść. Napije się pani czegoś?

Wskazał jej krzesło dla klientów, a sam wyszedł zza lady i poszedł odwrócić zawieszkę na drzwiach oraz przekręcić klucz w zamku, by nikt im nie przeszkadzał. Poruszał się jak skostniały urzędnik, ale Yrene widziała, że gdyby tylko zechciał, mógłby wspiąć się na drzewo po gołym pniu, dając popis niezwykłej sprawności. Oni wszyscy tacy byli, znacznie groźniejsi niż się zdawało na pierwszy rzut oka. Głupio było ufać hakkaim, a Yrene przywykła nie ufać nawet tym, którzy teoretycznie na to zasługiwali. I nie czuła się głupia.

– Dzięki, obejdzie się – powiedziała. – Ja tylko na chwilę. Mam dla ciebie zadanie. Wiesz, jakiej natury.

Wszedł za kontuar i usiadł na własnym krześle.

– Chodzi o wiedzę – stwierdził, kręcąc młynka kciukami.

– Tak, dokładnie. – Wiedziała, że nie zniesie, jeśli Bunta uraczy ją jakąś wschodnią mądrością o ładnym brzmieniu i zawoalowanym znaczeniu. Dlatego mówiła, bo wiedziała, że lubi to robić w najmniejszej nawet przerwie w rozmowie: – Sądzę, że trop jest łatwy do złapania. Stanowi go senna mentolina.

Zmrużył lekko ciemne oczy.

– Przecenia pani łatwość tego tropu – ocenił. – Sennej mentoliny jest w wielu miejscach więcej niż złota. Ciężko tropić nawet złoto, prawda?

– Nie chcę, żebyś tropił całą mentolinę tego świata. Chodzi o specyficzną. Chyba potrafiłbyś znaleźć dla mnie konkretną monetę?

– Prawdopodobnie – przyznał z zagadkowym uśmiechem.

– Ta mentolina jest ukryta w jabłku. Prawdopodobnie w taki sposób transportowana. Bo szczerze wątpię, czy ktoś chowałby ją tak starannie, trzymając we własnym domu.

Bunta przyglądał jej się chwilę.

– Ma pani ciekawą sprawę, co? – domyślił się.

– Strasznie ciekawą, niech ją szlag – potaknęła Yrene. – Ile czasu potrzebujesz?

– Umówmy się wstępnie na tydzień – powiedział Bunta. – Mogę liczyć na...?

Mieszek wylądował na wypolerowanej ladzie. Hakkai zważył go w dłoni, później złoto zniknęło pod kontuarem. Yrene wstała.

Bunta był nawet tak miły, że odprowadził ją do drzwi.

*

Tydzień Buncie wystarczył jak się okazało, wystarczył aż nadto. Yrene dostała adresy i imiona kilku handlarzy. Wybrała na chybił trafił i tak oto doszło do drugiego już w ciągu tych dwóch tygodni spotkania.

Handlarz mieszkał w jednej z dzielnic średniozamożnych mieszczan. Widocznie mu się powodziło i nic dziwnego, skoro handlował odurzającymi środkami, na które panował niemały popyt. Ściany jego domostwa zostały niedawno wybielone, gont na dachu prawdopodobnie regularnie oczyszczano z mchu, niewielki trawniczek przed domem wyglądał jakby codziennie przycinały go nożyce, zapewne najętego ogrodnika.

Yrene przypomniała sobie swój własny dom. Ostatnio była tam dwa dni temu i wyrzuciła wtedy zarastający już pleśnią bochenek chleba. Obie następne noce przespała na krześle w swojej kwaterze, w siedzibie Straży Ładu. Często tak zasypiała, chociaż nad ranem zawsze bolał ją kręgosłup. „Za dużo pracujesz”, powiedziałby jej przyjaciel, gdyby miała jakiegokolwiek.

Przywołała się do porządku. Niewiele było równie mało odpowiednich chwil do rozczulania się nad sobą.

Przeszła przez doskonały trawnik i zapukała w doskonałe drzwi. Otworzył doskonały człowiek.

Miał jasne włosy i przystojną, jakby senną twarz. Granatowy szlafrok leżał na jego szczupłym ciele lepiej niż na niejednym mężczyźnie najwspanialsze wamsy.

– Niejaki Varin, syn Trega i Wili? – zapytała Yrene.

– Wygląda, że to ja – przyznał.

– Chciałam kupić trochę sennej mentoliny.

Zmierzył spojrzeniem jej odzienie, od stóp do głów i z powrotem. Westchnął ciężko, oparł się o framugę.

– Dogadamy się, inspektorze? – zapytał.

– Dogadamy. Ale najpierw wejdę.

– Jasne. Proszę.

Wnętrze izby było równie doskonałe jak zewnętrze domu. Czysta podłoga, lśniący blat stołu, wszystkie naczynia w kredensie. Na księżyc i morze, nie dość, że handlarz, to jeszcze pedant.

– Gdzie towar? – spytała Yrene.

– W spiżarni – odpowiedział.

Weszła do rzeczonej, odsuwając muślinową zasłonę, która wisiała we framudze zamiast drzwi. Natychmiast zauważyła beczkę z jabłkami. Sięgnęła po jedno, obejrzała. Dobrze trafiła.

– Komu je sprzedajesz? – spytała.

– Hm, wielu ludziom – przyznał Varin.

Usłyszała szuranie, gdy odsunął sobie krzesło, by usiąść za stołem. Wróciła do izby, niosąc w ręku jedno jabłko.

– Jest wśród nich czarnowłosa dziewczyna z siedmioma krasnoludami jako służącymi? – spytała.

– Panna Seren. – Skojarzył natychmiast. – Nie, skąd. To by nie miało najmniejszego sensu.

Yrene wpatrywała się w niego. Instynktownie wiedziała, co teraz powie. A jednocześnie jakaś myśl zaczęła formować się w jej umyśle. Niebieskie kryształy... kopalnie... no bo niby dlaczego nie?

– Panna Seren dostarczała mi towar – powiedział Varin po pauzie, która tylko jemu wydawała się efektowna.

Yrene skinęła głową. Spojrzała na jabłko w swojej ręce.

Martwa panienka handlowała senną mentoliną. Sądząc po liście od Bunty, na wcale dużą skalę.

Doprawdy, czy było coś, co jeszcze mogło Yrene w tej sprawie zaskoczyć?

Cerro